عشق

یک سیر و سلوک عرفانی به معنای احساس وحدت با ذات احدیت(خداوند)یا روح جهانی است.برخی ادیان تاکید دارند بر این که میان ذات آفریدگار و خودِآفرینش دره و گودالی عمیق وجود دارد ,لیکن عرفان دقیقا می گوید که این گودال وجود ندارد.لحظه های درخشان و پرتلالویی هست که در درازای آن ها حس می کنیم به یک ((من))بسیار وسیع تر و گسترده تر تعلق داریم.برخی این((من))راذات احدیت می نامند ,دیگران((روح جهانی)),((طبیعت جهان شمول))یا((تمامیت جهان )).در لحظه ی کشف و شهود,آدمِ عرفانی(خود را گم می کند),ناپدید می شود یا در ذرات یکتا ذوب می شود,چون قطره ای آب در دل اقیانوس پهناور.یک درویش هندی درباره ی خودچنین می گوید:(وقتی من,فرازی,کتاب,دنیای,سوفی,نوشته,یوستاین,گاارد ...ادامه مطلب