آخرین مطالب
امکانات وب
یک سیر و سلوک عرفانی به معنای احساس وحدت با ذات احدیت(خداوند)یا روح جهانی است.برخی ادیان تاکید دارند بر این که میان ذات آفریدگار و خودِآفرینش دره و گودالی عمیق وجود دارد ,لیکن عرفان دقیقا می گوید که این گودال وجود ندارد.لحظه های درخشان و پرتلالویی هست که در درازای آن ها حس می کنیم به یک ((من))بسیار وسیع تر و گسترده تر تعلق داریم.برخی این((من))راذات احدیت می نامند ,دیگران((روح جهانی)),((طبیعت جهان شمول))یا((تمامیت جهان )).در لحظه ی کشف و شهود,آدمِ عرفانی(خود را گم می کند),ناپدید می شود یا در ذرات یکتا ذوب می شود,چون قطره ای آب در دل اقیانوس پهناور.یک درویش هندی درباره ی خودچنین می گوید:(وقتی من بودم ,خدا نبود.وقتی خدا هست من نیستم)درویش مسیحی انژلوس سیلزیوس می گوید:هر قطره وقتی در خود ذوب شود اقیانوس می شود,همانطور که روح به اعتلا می گراید و خدا می شود.
لیکن ما به یاری روح خودبه خداوند نزدیک می شویم و فقط در آن جاست که با راز بزرگ زندگی یکی و یگانه می شویم.آری,حتی ممکن است لحظه هایی فرا رسد,لحظه هایی نادر,که احساس کنیم خود ما این راز الهی هستیم
پ.ن:خوندن این کتاب رو شدیدا توصیه می کنم
عشق...