عشق

گاهی اوقات ی لحظاتی توی زندگی آدما هست که در اون لحظات همه چیز در کمال خودشونن و انسان عمیقا احساس خوشبختی می کنه 

دلیلشو نمی دونم اما مدت ها بود می خواستم در مورد این احساس خوشبختی رمز آلود که گاهی به سراغم میاد بنویسم ولی چندان هم قادر به توصیفش نیستم اما می دونم که این نوع احساس خوشبختی خاص از هر نوع احسس لذت توی زندگی آدم بالاتره و البته این حس زمانی به سراغم میاد که با خدای بزرگ و مهربونم ارتباط برقرار می کنم و با تمام وجودم احساسش می کنم و مست حضورش میشم و بی اختیار اشک می ریزم و وجودم در مقابل عظمتش خاضع میشه و در اون لحظه همه ی غم ها و شادی های زندگیم رو فرا موش می کنم.

با هوشیاری غصه ی هر چیز خوریم

چون مست شدیم هر چه هست بادا بادا

پ.ن:باید اضافه کنم من فردی هستم که از دریای معرفت الهی حتی به اندازه ی قطره ای هم سهم نداشته پس نمی تونم سخن زیادی در این رابطه بگم و اینکه از خداوند بخشنده طلب توفیق برای هممون رو دارم 

پ.ن2:من به هنگام گوش دادن به موسیقی حضور خداوند رو بیشتر احساس می کنم 

پ.ن3:خدا جونم عاشقتممممم

پ.ن4:عذر می خوام که نوشتم خیلی سر و ته نداشت قبول دارم که باید بیشتر براش وقت می ذاشتم 

عشق...